Masterclass op de piste

Wat eraan vooraf ging
Manlief kan goed skiën, voor mij was het jaren geleden en destijds weinig succesvol. De kinderen waren slechts een weekend in Winterberg geweest.  

We pakten de voorbereiding gedegen aan; boekten een leuk appartement in een niet te moeilijk skigebied, kochten en leenden outfits, volgden een paar lessen op de rolbaan, gingen wat extra naar de sportschool en reserveerden alvast een eerste les ter plekke. 

Met enthousiasme togen we naar Rauris in Oostenrijk en ik voelde me als Pipi: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!”

Dochterlief en ik begonnen onderaan de berg. Heerlijk in de zon, met les van een leuke, jonge student uit Assen. Hij had net in 3 weken geleerd om skiles te geven en dat was prima om de basis onder de knie te krijgen. De onhandige en daardoor pijnlijke sleeplift maakten dat wij einde middag reikhalzend uitkeken naar de volgende dag. Dan zouden we naar boven gaan. Mijn dochter wilde zonder les verder; ik twijfelde nog.

Die avond aan tafel overtuigden ze me om mee naar boven te gaan. “Blauwe piste mam, dat is makkelijk!” Ik gaf toe, maar voelde weerstand. Angst voor het onbekende. Hoe ‘makkelijk’ is die piste dan? Kan ik dat wel? Wat als ik daar boven sta en het niet kan …

Door de pijn van de sleeplift (mijn been werd al flink blauw) wilde ik niet nog een dag onderaan de berg blijven. Toch kijken of ik nog een les kon krijgen? Het was inmiddels 21.00 uur.

Ik wilde geen les meer van een jonge student. Niet iemand die me met u aan zou spreken. Ik wilde kunnen vertrouwen op een senior. “Gewoon een volwassen, knappe, sterke kerel”, grapte ik een beetje stoer.

Mijn appje naar de skischool met de vraag naar een experienced mature instructor werd beantwoord met: “er is plek, bij een jonge trainer met 2 jaar ervaring en onze klanten zijn enthousiast over hem”. Ik was niet overtuigd.

Toen herinnerde Hans zich nog de tip van de Oostenrijkse huisbaas: Jochen Wieser. We belden. Hij bleek beschikbaar en was bereid mij onder zijn hoede te nemen. Privéles. Het bleek een schot in de roos.

Gentleman
Jochen had mij meteen door en wist mijn vertrouwen snel te winnen. Hij liet me nog 1x de kleine piste onderaan de berg doen om te laten zien wat ik kon, strooide direct met complimenten en hielp met die stomme lift waardoor het ineens wel soepel ging. “Anouk, we gaan stap voor stap” zei hij lachend terwijl hij mijn skies voor me naar de lift droeg. Onderweg in de gondel hadden we een leuk gesprek en hij vertelde dat hij al 40 jaar skilessen geeft in dat gebied. Hij legde uit welke routes hij in gedachten had en gaf mij de keuze. Ik maakte daaruit op dat hij elke vierkante meter in die bergen kent en dat stemde me gerust. Ik koos zijn meest eenvoudige optie. Geen gekke dingen.

Jij bent de baas
“Jij bent de baas, jij bepaalt waar je skies heen gaan”. Die zin bleef nog lang in mijn hoofd. Als ik dreigde controle te verliezen, riep ik mezelf daarmee tot de orde en herinnerde me de theorie die ik nodig had om de leiding terug te pakken; m’n teen duwen, lichaam juist hoog of laag, gezicht naar het dal. 

We begonnen op bospaadjes. Jochen liet me oefenen en fouten maken waar het kon. Hij redde me waar het echt nodig was. Zoals bij een stuk rode piste, waar ons blauwe pad dwars overheen ging. Ik moest die dus oversteken en hij gaf een duidelijke instructie. Driekwart van de oversteek ging goed, maar ineens leunde ik op links en gleed bergafwaarts. Hoe hij het deed, weet ik niet, maar binnen een seconde was hij naast me, ving me op, liet me op hem leunen en samen gleden we naar de overkant. Terwijl ik van de schrik bekwam, zei hij: “zo, het moeilijkste van vandaag heb je nu gehad, vanaf hier wordt het alleen maar makkelijker ”. 

Na het volgende pad, waarop ik me vol concentreerde, stonden we stil. “Kijk om je heen” zei hij stralend. “Mooi hè, je bent op vakantie!” Toen pas viel mijn oog op de prachtige waterval voor m'n neus.

De leermeester
Later kwam hij terug op die piste oversteek... “Weet je waar t misging? Je ging te langzaam.” Uitleg volgde. Kleine stukjes theorie wisselden zich af met oefenen. Complimenten op wat goed ging en een enkele tip op wat beter kon. Hij deed het rustig voor en hielp me vooruit te denken. 

We oefenden op de blauwe piste, die ik zelf ‘gekozen’ had. Er waren meerdere routes geweest om daar te komen. Jochen loodste me precies daar waar ik het aankon en vermeed de stukken waar ik me nog niet comfortabel zou voelen.

ALLES was gericht op mijn succeservaring. Zijn hele houding, het oprechte contact maken, positief taalgebruik... “dat stuk is makkelijk, dat kun jij, mooi hier hè, jij bent de baas, als je het zo doet gaat het goed, volg mij maar”. 

Als leerling voelde ik me veilig en kreeg ik er steeds meer plezier in. Als trainer smulde ik van zijn aanpak.

De regie pakken en genieten?
“You are the boss and you are on holiday!”

Hoe het steeds soepeler ging?
“Hou je van dansen? Kom we gaan dansen!”

Ietsje sneller durven?
“Forget your work, forget your husband and children for a moment, just GO!”

Lachend ging ik hem achterna. Wat een leermeester!

Die avond kwam ik Nelleke, een oude bekende, tegen in de supermarkt. Zij emigreerde jaren geleden met haar gezin van Nederland naar Rauris en ik logeerde een keer in hun prachtige Berghut. Ze reageerde verbaasd.

“Echt, heb je les gehad van Jochen? Dat is de beste! Dan heb je ontzettend mazzel gehad, mensen boeken bij hem een jaar van tevoren!”

Dat 1 formidabele les nog geen garantie is voor levenslang succes bleek de dagen erna. Wel zo eerlijk om dat ook te vertellen. Jochen had me gezegd in welke volgorde ik de volgende pistes zelfstandig kon nemen. Ik kwam een stukje verder dan met hem, maar lang niet zo ver als ik zou willen. Hoewel ik redelijk de baas was over mijn skies, ontbrak het me aan lef om nieuwe hobbels te nemen. Dat wat ik met hem geoefend had, deed ik vol vertrouwen. Het onbekende aangaan zonder hem durfde ik niet goed. Ik moest mijn doelen bijstellen en daar was ik erg teleurgesteld over.

Het duurde even voordat de trainer in mij me kon vertellen dat leren stap voor stap gaat. Dat je de successen onderweg mag vieren en trots mag zijn op wat er gelukt is.

De laatste 2 dagen heb ik m’n skies in de locker gelaten, ben ik gaan wandelen, heb ik genoten van de zon en ben met de lift naar de top gegaan. Gelukkig brengt die je ook weer beneden.

Wie weet boek ik nog eens een masterclass bij Jochen voor mijn volgende stap. Zal ik hem vast bellen? ;-)